اجازه‌نامه اوپن سورس:
معروف‌ترین اجازه‌نامه‌های اوپن‌سورس در راستای به کارگیری آسان‌تر، تغییر و توسعه نرم‌افزارها توسط کاربران بیشتر بدون محدودیت، به شرح زیر ارائه شده‌اند:
GPL: پرکاربردترین اجازه‌نامه اوپن‌سورس است که توسط ریچارد استالمن نوشته شده و آزادی کاربر نهایی برای اجرا، مطالعه، به‌اشتراک‌گذاشتن و تغییر نرم‌افزار را تضمین می‌کند. همه اعضای این خانواده از اجازه‌نامه‌ها، به نوعی کپی‌لفت هستند. یعنی تمام حقوق کاربر نهایی هر نسخه تغییریافته از نرم‌افزار هم به‌طور مشابه حفظ می‌شود. این اجازه‌نامه در خصوص استفاده از نرم‌افزار اوپن‌سورس کمی سخت‌گیر است و اگر از نرم‌افزاری با این اجازه‌نامه در ساخت نرم‌افزار دیگری استفاده شود، دومی هم حتماً باید تحت همان اجازه‌نامه اوپن‌سورس باشد.
LGPL: نسخه ساده‌تر و مهربان‌تر GPL است. این اجازه‌نامه به برنامه‌نویس اجازه می‌دهد از کتابخانه یا کامپوننت اوپن‌سورس در نرم‌افزار اختصاصی خودش استفاده کند، بدون آنکه مجبور باشد سورس نرم‌افزار خودش را منتشر کند.
AGPL: نسخه ابری GPL است. الزام اضافه در این نسخه این است که اگر شما نسخه تغییریافته‌ای از برنامه را روی سروری اجرا کردید که دیگر کاربران می‌توانستند با آن کار کنند، سرور شما باید به آنها اجازه دانلود سورس تغییریافته را هم بدهد.
MIT: یک اجازه‌نامه قدیمی، آسان‌گیر و بسیار پرکاربرد است که محدودیت‌های کمتری نسبت به سایر اجازه‌نامه‌های خانواده GPL دارد و عملاً محدودیت‌های بسیار اندکی بر تغییر و انتشار دوباره نرم‌افزار (حتی در نرم‌افزارهای اختصاصی و تجاری) می‌گذارد. تعدادی از معروف‌ترین‌های حوزه فناوری از این اجازه‌نامه استفاده می‌کنند؛ مانند هسته دات‌نت، چارچوب برنامه‌نویسی node.js، پلتفرم گیت‌لب، هسته بیت‌کوین، بازی ۲۰۴۸ و سیستم‌عامل MS-DOS.
BSD: نسخه‌های اولیه سیستم‌عامل یونیکس توسط «لابراتوارهای بل» همراه با سورس‌کد منتشر می‌شد تا محققان در دانشگاه‌ها بتوانند آن را بهبود و توسعه دهند. اجازه‌نامه BSD بسیار سهل‌گیر و نیم‌صفحه‌ای است و فقط به ذکر اسم و اجازه‌نامه اصلی در کپی‌های بعدی راضی است. به‌جز این، هیچ محدودیتی نیست. حتی می‌شود کارهای مشتق‌شده را با اجازه‌نامه‌های دیگر (و اختصاصی) منتشر کرد.
ASF: اجازه‌نامه آپاچی هم از آن سهل‌گیرهاست. نسخه اولیه آن (که برای وب‌سرور آپاچی استفاده شد) بسیار شبیه BSD بود، با این تفاوت که کارهای مشتق‌شده اجازه نداشتند از اسم آپاچی استفاده کنند. در این اجازه‌نامه هر فایلی، باید کپی‌رایت، پتنت، نشان تجاری و سایر توضیحات توسعه‌دهنده اصلی را حفظ کند و اگر تغییری نسبت به نسخه اصلی داشت، آن را به‌صراحت بیان کند. اغلب پروژه‌های آپاچی از این اجازه‌نامه استفاده می‌کنند.
Creative Commons: این اجازه‌نامه برای آفرینندگان آثار خلاق است، تا بتوانند به‌راحتی و بدون پیچیدگی مشخص کنند که چه حقوقی را می‌خواهند برای خودشان حفظ کنند و کدام‌‌یک را به اشتراک می‌گذارند. . ویکی‌پدیا از یکی از اجازه‌نامه‌های این خانواده استفاده می‌کند.
تهیه و تنظیم: ارژنگ طالبی‌نژاد
منبع: راه پرداخت